ماده تشکیل دهنده polichloroethylene (پلی وینیل کلراید) یا پی وی سی نوعی پلاستیک بسیار پر کاربرد است. این ماده در حال حاضر ۵۰ الی ۶۰ درصد در سازه های ساختمانی که به دست بشر ساخته می شود مصرف می شود. در سال های گذشته پی وی سی جایگزین چوب، سیمان و سفال شده است.

پی وی سی در ساخت لوله برق، لوله فاضلاب، کانال و لوازم نصب کردنی، صفحات گرامافون، کارت ها، پنجره ها، درب منزل، کف سازی و سقف سازی و در شکل نرم برای عایق و پوسته های کابل الکتریکی، توپ های بازی، لباس های کار و ... کاربرد دارد.

فقط یک تفاوت بین لوله های UPVC و PVC وجود دارد و آن این است که PVC شامل BPA و فتالات است که هر دو نرم کننده هستند که باعث انعطاف پذیری بیش تر آن می شود. “U” در UPVC مخفف “unplasticized” است و چون این مواد اضافی را ندارد اغلب پلاستیک سفت و سخت نامیده می شود.

لوله های پلی وینیل کلراید یا پی وی سی از اواسط قرن بیستم وجود داشته است، اما لوله ها تنها کاربرد PVC نیستند. PVC می تواند به مبلمان، درها، سایدینگ و بسیاری دیگر از مصالح ساختمانی تبدیل شود. لوله UPVC مزایای زیادی نسبت به لوله PVC دارد.

مواد اضافی مقاومت بالاتری در برابر فرسایش شیمیایی به UPVC می دهند و دیواره های داخلی صاف آن باعث می شود تا آب با تلاطم کم تری روان شود. UPVC هم چنین در برابر طیف وسیعی از دماها نسبت به PVC مقاوم تر است.

در بسیاری از کشورهای دنیا به جز ایالت متحده، UPVC بیش تر از PVC برای لوله های آب استفاده می شود.