مشخصات آسفالت باید به دلایل مختلفی از جمله ارزیابی عملکرد، طراحی مخلوط و روسازی و انطباق با مشخصات تولید یا ساخت شناخته شود.

آزمایش در محل خواص مواد، در بخش های آزمایشی یا روسازی های در حال انجام، در بیشتر موارد غیرعملی یا غیراقتصادی است. بنابراین، برای توصیف خواص مواد، مهندسان معمولاً باید به نتایج آزمایشگاهی اعتماد کنند یا خواص مواد را پیش‌بینی کنند. علاوه بر این، گاهی اوقات ممکن است آزمایش برای اطمینان از برآورده شدن الزامات مشخص انجام شود.

تست های آزمایشگاهی باید تا حد امکان شرایط پیش بینی شده مانند دما، زمان بارگذاری، شرایط فشار، درجه تراکم و غیره را مشابه نتایج آزمایش های درجا فراهم کنند. با این حال، شرایط موجود ممکن است تغییر کند و انتخاب شرایط آزمون مناسب دشوار باشد.

70 درصد استفاده اولیه آسفالت در ساخت و ساز جاده است، جایی که از آن به عنوان چسب یا چسب مخلوط با ذرات سنگدانه برای ایجاد بتن آسفالت استفاده می شود. کاربردهای اصلی دیگر آن برای محصولات عایق رطوبتی قیری از جمله تولید نمد سقفی و آب بندی سقف های مسطح می باشد.

خواص آسفالت با دما تغییر می کند، به این معنی که محدوده خاصی وجود دارد که در آن ویسکوزیته اجازه می دهد تا با روانکاری بین ذرات در طول فرآیند تراکم، تراکم کافی را فراهم کند. دمای پایین از حرکت ذرات سنگدانه جلوگیری می کند و چگالی لازم را نمی توان به دست آورد. شبیه سازی های کامپیوتری سیستم های مدل ساده شده قادر به بازتولید برخی از ویژگی های مشخصه آسفالت هستند.