می توان گفت امروزه علیرغم همه تحولات موجود، مفهوم زندگی در جامعه که جزء نیازهای ضروری انسان است، نسبت به دوره های تاریخی گذشته کمتر شده است. نزدیکی می تواند یکی از عوامل شروع یک رابطه اجتماعی باشد، اما به نظر می رسد شرط کافی نیست.

رعایت حقوق سایر افراد جامعه از جمله همسایگان تاثیر بسزایی در شکل گیری محیط بیرونی مسکن مطلوب خواهد داشت. بدین معنا که خانه های مطلوب ضمن فراهم آوردن امکان ارتباط مناسب بین اعضای خانواده، از بروز اختلالات بینایی، صوتی، روانی و مانند آن جلوگیری می کند.

بنابراین هماهنگی مسکن با محیط اطراف یکی از شرایط لازم برای مطلوبیت مسکن است. بنابراین نیاز به تعامل اجتماعی در جوامع انسانی امری ضروری است و به منظور افزایش اعتماد به نفس، ارتقای فرهنگی، احساس امنیت و ... امری مطلوب تلقی می شود.

نیاز به تعامل، معاشرت و ارتباط با همنوعان، حفظ حریم خصوصی و نیاز زیرا تنهایی در معماری گذشته به خوبی به جای خود پاسخ داده شد. عناصر فرمی و کالبدی معماری معمولاً متغیرتر و عناصر فرهنگی و معنایی آن ثابت‌تر است - شاید بتوان این خاطره (ایده آرمانی) را یکی از عوامل ثابت دانست که پاسخگوی این نیاز در گذشته فضاهای نیمه خصوصی بوده است.

که صاحبان آن احساس مالکیت می کردند. در راستای همین دیدگاه، پژوهش پیش رو سعی در بررسی حوزه ای از این معماری دارد که به برخی از شئون انسانی این تمدن برمی گردد و از این رو به شأن اجتماعی و فردی افراد مبتنی بر معماری آن توجه می شود.

از آنجایی که اولین حضور انسان در فضای معماری در محیط زندگی اوست و این مکان همچنان بزرگترین و گسترده ترین بستر تحقق این حیات است، این تحقیق برای فضا یا خانه مسکونی، ارتباط آن با محله ضروری است. همسایگان و در قالب بزرگتر. محله پرداخت می کند.

سیاست اجتماعی در معنای عام آن به معنای ساماندهی نظام اقتصادی است و به معنای خاص آن مربوط به نحوه تامین اجتماعی یعنی پوشش های بیمه ای و غیر بیمه ای، یارانه ها و... است. در کشورهای پیشرفته مجموعه سیاست های اجتماعی عمومی و اختصاصی) برای رفع نیازهای اساسی اعضای جامعه کار می کند.

از این نظر، سیاست اجتماعی در بخش مسکن با برنامه های اقتصادی دولت و مداخله دولت در بازار زمین و مسکن برای تامین اجتماعی مسکن برای همه گروه های اجتماعی معنا پیدا می کند. بنابراین، در نظام اجتماعی ایران، مانند بسیاری از کشورها، هزینه های زیادی صرف هزینه های مسکن برای گروه های هدف می شود.

اما فقدان سیاست اجتماعی برای تامین مسکن به طور عام و ناکافی بودن اقدامات انجام شده در حوزه سیاست مسکن و تامین اجتماعی به طور خاص نتوانسته مشکل مسکن اقشار کم درآمد را بهبود بخشد (2). یکی از سیاست های دولت در برنامه های ملی مسکن، سیاست مسکن اجتماعی بوده است.

در کشورهای توسعه یافته هدف از ایجاد مسکن اجتماعی را می توان کنترل افزایش تقاضای مسکن، ایجاد ثبات در بازار، کنترل بحران های خطرناک اجتماعی و ایجاد تحرک در اقتصاد ملی و کاهش نرخ بیکاری دانست (3). گروه های هدف در تامین مسکن اجتماعی زوج های جوان، خانوارهای کم درآمد و تک سرپرست خانوارهایی هستند که توانایی خرید مسکن را ندارند. این خانه ها دارای شرایط زیر هستند:

- سطح زیربنای آنها تا 50 متر است

- تولید انبوه است

- به صورت اجاره یا اجاره مشروط به تملک در اختیار گروه های هدف قرار می گیرد

- با مشارکت و دخالت دولت ساخته شده است

- سرمایه تولید این نوع مسکن با مشارکت دولت، بانک ها، سازمان تامین اجتماعی و فروش سهام به ذی نفعان تامین می شود. استفاده کنندگان از این نوع مسکن با پرداخت 30 درصد درآمد خود با اجاره زندگی می کنند