دیوار سبز دیواری است که بخشی از آن یا تمام آن دارای پوشش گیاهی است. دیوارهای سبز مبتنی بر شرایط ممکن است در محیط داخل یا خارج از ساختمان نصب گردند. هم چنین تکنیک‌ها و روش های مختلفی وجود دارد که می‌توان دیوارهای سبز را در ابعادهای متفاوت به منظور فضاسازی محوطه داخلی یا نمای بیرونی ساختمان ایجاد کرد.

دیوارهای سبز همچنین به صورت دیوارهای زنده، دیوارهای زیستی، باغ‌های عمودی یا به‌طور علمی VCWV (دیوارهای پیچیده گیاهی عمودی) نامیده می‌شوند. دیوار سبز دیوار آزاد یا ایستاده‌ای است که به‌طور نسبی یا به‌طور کامل با پوشش گیاهی پوشیده شده‌است.

دیوارهای سبز بسیار با شکوه هستند؛ کاربرد آن‌ها در بام‌ های سبز نمای دلنشینی را ایجاد می‌نماید که صرف نظر از مزایای زیست‌محیطی اش، همگان می‌توانند از آن لذت ببرند.

گاهی به ابعاد بزرگ آن برای پوشاندن دیوارهای خانه و ساخت محیطی شاداب و با طراوت فکر می‌کنم. سیستم آبیاری اکثر دیوارهای سبز متشکل از یک قاب، سلول‌ها و کانال‌های آبیاری ست و خاک به عنوان یک ماده هادی در گلدان‌ها عمل می‌کند.

تاریخچه

تلفیق معماری با طبیعت و گیاهان، یک ایده جدیدی نیست، بلکه از زمان‌های اولیه، منظرهای طبیعی و ساخته شده با بناهای شهری در هم آمیخته شدند. فضاهای سبز طراحی شده هم‌زمان با شکل‌گیری دغدغه‌های انسان در مورد معماری نیز پدیدار گشت.

دیوارهای شیبدار زیگورات نانا، که ۲۱۰۰ سال قبل از میلاد مسیح ساخته شد، با درختان و بوته‌ها پوشیده شده بود. باغ‌های معلق افسانه‌ای بابل، که شامل بام باغ‌های باشکوه و باغ‌های پلکانی بوده‌اند، نخستین نمونه شناخته شده از بام‌ها و دیوارهای سبز می‌باشند که بین قرون ۸ و ۱۰ قبل از میلاد ساخته شدند. قدمت دیوار سبز متعلق به ۶۰۰ سال قبل از میلاد و باغ‌های متعلق به بابل بر می‌گردد.

دیوار سبز توسط استنلی هارت در دانشگاه ایلینوینز اورابا شامپاین در سال‌های ۱۹۳۸–۱۳۹۱ اختراع شد. اخیراً مفهوم دیوار سبز با رشد و نمو گیاهان در آب‌های مغذی و معدنی برای تقویت نوآوری فناوری مورد استفاده بزرگ‌تر شده‌ است. در سال ۲۰۱۲، بزرگترین دیوار سبز ۲۷۰۰ مترمربع را پوشش می‌داد و در مرکز قرارداد بین‌المللی Cabos Los قرار گرفته‌ است.

پیشینه دیوار سبز

باغهای معلق افسانه‌ای بابل که شامل بام باغ‌های باشکوه و باغ‌های پلکانی بوده‌اند نخستین نمونه شناخته شده از بام‌ها و دیوارهای سبز می‌باشند که بین قرون ۸ و ۱۰ قبل از میلاد ساخته شده‌اند . قدمت دیوار سبز متعلق به ۶۰۰ سال قبل از میلاد و باغ‌های معلق بابل است.

رومی‌ها نیز درختان را بر بالای ساختمان‌های حکومتی از قبیل مقبره‌های آگوستوس و هادرین قرار می‌دادند. در طول دوره رنسانس نیز باغ‌های تراس مانند شیبدار و بام‌های سبز در شهر جنوا رایج بود. در دوران معاصر لوکوربوزیه اولین فرد در قرن ۲۱ بود که سقف سبز را استفاده کرد.

رایت بام‌های سبز را در باغ میدوی شیکاگو، خانه ختمی درختی، خانه چینی، خانه آبشار، مسافرخانه نعل اسبی به کار می‌گیرند. در ایران نیز با توجه به پیشینه تاریخی استفاده از خشت و گل در معماری ایران پوشش خزه و گلسنگ و انواع گیاهان علفی روی بام بناهای مناطق مختلف کشور چون آذربایجان، گیلان و مازندران، بام‌های خانه‌های کوهستانی و روستاها استفاده شده‌ است

که نمونه بارز آن خانه‌های روستای ماسوله است که در آن بام خانه‌های پایین‌تر به عنوان حیاط خانه‌های بالایی عمل می‌کند بام سبز در کشورهای آسیای شرقی و آمریکای شمالی به عنوان عنصری جدید و در حال رشد پدیدار شده‌ است.