اگرچه زاها حدید در اواخر دهه 1970 فعالیت معماری برجسته خود را آغاز کرد، اما تا دهه ۹۰ میلادی بود که نقاشی‌های او را به شکل فیزیکی در آمد. ایستگاه آتش‌نشانی ویترا که برای مجتمع کارخانه ای به همین نام در ویل-آم-راین، آلمان طراحی شده است، نخستین پروژه طراحی حدید بود که ساخته شد.

این صفحه بتونی که به طور مایل به صورت عمودی شکل می‌گیرد و خیابانی را از طریق این مجتمع شکل داده و تعریف می‌کند، اولین تلاش برای ترجمه نقاشی‌های تخیلی قدرتمند حدید به یک فضای معماری عملکردی ارائه می‌دهد.

پردیس ویترا مجموعه وسیعی از کارخانه‌ها، نمایشگاه‌ها و موزه طراحی ویترا است. از زمان نابودی کارخانه اصلی در سال ۱۹۸۱، ویترا ساختارهای جایگزینی را توسط معماران مشهوری از سراسر جهان نصب کرده است: ساختمان‌ها توسط فرانک گری، تادائو آندو، آلوارو سیزا و چندین طراح برجسته دیگر همگی در یک ملک قرار دارند.

پس از برخورد شدید صاعقه، آتش سوزی که بیش از نیمی از محوطه دانشگاه کارخانه را در یک شب واحد به آتش کشید، ویترا مصمم بود که از فاجعه مشابه جلوگیری از تخریب دانشگاه جدید خود جلوگیری کند.

حدید در ابتدا موظف بود تا خود ایستگاه آتش‌نشانی را طراحی کند. با این حال، این پروژه در نهایت شامل دیوارهای مرزی، فضای تمرین و یک انبار دوچرخه خواهد بود. این عناصر در امتداد یک پیچ در جاده اصلی که از پردیس ویترا عبور می‌کرد، قرار داشتند.

این خیابان – و با گسترش، ایستگاه آتش‌نشانی جدید – طوری طراحی شد که به عنوان یک منطقه مرتب سازی خطی عمل کند، مکانی که مرجع چیدمان زمین‌های کشاورزی اطراف آن باشد.

این جاده و همچنین انبارهای کارخانه که اطراف محل را احاطه کرده بودند، دلیل پیشنهاد منطقی حدید بودند. همانطور که در حدید پیش‌بینی کرده بود، ایستگاه آتش‌نشانی ویترا به سادگی می‌تواند به عنوان یک شی در فضا وجود داشته باشد.

در عوض، او از ساختمان برای تعریف و ساخت خیابان که در آن قرار دارد استفاده کرد. همچنین این امر می‌تواند پردیس را از همسایگان سنتی و بومی اش محاصره کند.