مقررات ملی ساختمان بتن پاشنده یا شاتکریت را چنین عنوان نموده است:

بتن پاشنده (شاتکریت) فرآیندی است که در آن بتن یا ملات روی یک سطح پاشیده می شود تا لایه ای متراکم، خود نگهدار و باربر ایجاد کند. در مواردی که شکل کار پیچیده یا قالب بندی مشکل و پر هزینه باشد به ویژه در بهسازی ساختمان ها و پل ها از این نوع بتن استفاده می شود. استفاده از این نوع بتن به تجربه ، تامین تدابیر مناسب و کارگران فنی متخصص به ویژه در امر بتن پاشی نیاز دارد.

امتیاز عمده این نوع بتن در مقایسه با بتن معمولی آن است که در این حالت فقط به قالب داخلی و یا یک سطح موجود نیاز می باشد. به همین دلیل این روش اجرای بتن برای سطح مدور و قوسی مانند تونل ها و دودکش ها کاربرد روز افزون یافته است. بتن پاشنده بر مبنای زمان افزودن آب اختلاط به مخلوط سنگدانه ها و سیمان به بتن پاشیده خشک و بتن پاشیده تر تقسیم می شود.

شاتکریت در سالهای اخیر در بسیاری از کارهای مختلف نظیر پوشش داخلی تونل ها، ساخت منابع بتنی، تثبیت شیب ها، ایجاد پوشش ضد آتش بر روی سازه های مختلف ، تعمیر و بهسازی سازه های مختلف و … مورد استفاده قرار می گیرد.

انواع شاتکریت

بر اساس شیوه اجرا، شاتکریت به دو دسته کلی تر و خشک تقسیم می‌شود.

در شاتکریت خشک، اختلاط در داخل دستگاه انجام می‌شود؛ به این معنا که شما باید ماسه و سیمان را توسط پمپ وارد لوله دستگاه کنید. سپس آب در زمان خروج از لوله به این مخلوط اضافه خواهد شد. این موضوع باعث می‌شود که برخی از دانه‌های سیمان هیدراته نشوند. از شاتکریت خشک برای ایجاد روکش‌هایی با ضخامت کمتر از 10 سانتی‌متر، در فضاهای محدود و پروژه‌های کم حجم استفاده می‌شود.

در شاتکریت تر مخلوط از قبل آماده شده و سپس داخل دستگاه ملات پاش ریخته می‌شود. به همین دلیل امکان اجرای لایه‌هایی با ضخامت بیشتر در روش شاتکریت تر فراهم می‌شود. در فرایند تر، اجرای شاتکریت دیوار با ضخامت 50 سانتی‌متر و اجرای شاتکریت سقف با ضخامت 20 سانتی‌متر امکان‌پذیر است. از این شیوه برای اجرای پروژه‌های عظیم استفاده می‌شود.