خانه اینــتِنـزا ـ ارو سارینن، چارلز و رِی ایمز

آرام گرفته در تپه های پوشیده از سبزه و مشرف به اقیانوس آرام در کالیفرنیای جنوبی، "خانه اینتنزا" به عنوان نهمین خانه مشهور مورد مطالعه موردی ساخته شده بین 1945سال های تا 1962 است. خانه که با یک اتاق نشیمن بزرگ و مجلل و از طریق درهای کشویی شیشه ای که از زمین تا سقف کشیده شده اند و به حیاط خلوت متصل می شوند، طبیعت اطراف خود را درون این جعبه ی فلزی مدرن وارد می کند و اجازه می دهد این دو فضا به عنوان یک فضای هماهنگ، همزیستی داشته باشند.

مانند همتایان خود در برنامه ی مطالعه ی موردی، این خانه نه تنها به عنوان یک محل اقامت راحت و کاربردی طراحی شده، بلکه برای نشان دادن اینکه چگونه سازه فلزی مدولار می تواند برای خانه سازی کم هزینه برای جامعه ای که هنوز دارد از جنگ جهانی دوم بهبود می یابد، استفاده شود. مردی که مسئول شروع این برنامه بود، جان اینتنزا، ادیتور مجله ی هنر و معماری است. نتیجه آن یک سری خانه های مینیمالیستی است که سازه فلزی و نقشه های باز را برای منعکس کردن روش زندگی معمولی و مستقلی که با عصر خودرو برخاسته است، به کارگرفته اند.

یکی از خانه هایی که تحت برنامه ساخته شده بود برای استفاده ی خود اینتنزا اختصاص داشت. پروژه ی او توسط طراح صنعتی چارلز ایمز و معمار ارو سارین، زوجی که قبلا برای سال ها با هم همکاری کرده بودند، گرفته شده بود. ایمز نه تنها برای اینتنزا بلکه برای خانواده ی خود نیز یک خانه ساخته بود که مطالعه موردی شماره 8 بود و در همان یک و نیم هکتار زمین خانه ی اینتنزا قرار گرفته بود.

خانه ها فقط در سایت مشترک نبودند. سازه ی هر خانه از عناصر ساختاری مشابه تشکیل شده بود: ستون های H شکل چهار اینچی که شبکه اتصالات دوازده اینچی باز را ساپرت می کنند. این سیستم ساختاری، به خانه ی اینتنزا اجازه می دهد تا آنجا که ممکن است در یک سازه مینیمال فضا را محصور کند. پشت بام خانه یک اسلپ بتنی ساده و تمام شده با نوار های توس که زیر طاق را می پوشاند، می باشد. تنها چهار ستون فولادی داخل خانه در معرض دید هستند، در حالیکه بقیه در داخل دیوار پنهان هستند.

ویژگی برتر و نمایان خانه ی اینتنزا، نشیمن وسیع و باز آن است. تقریبا نیمی از فضای خانه به آن داده شده است. قصد این بود که یک فضای گردهم آیی چند منظوره ایجاد کند که یا بتواند یک مهمانی چهل نفره را میزبانی کند یا یک دورهمی شش نفره. شومینه ی بزرگ اتاق را به دو قسمت تقسیم می کند: یکی فضایی وسیع و یکدست و دیگری فضایی صمیمی تر که جا برای هر دو گردهم آیی]کوچک یا بزرگ[ فراهم می کند. به خاطر نیازهای ویژه ی اینتنزا به عنوان یک روزنامه نگار، میزبانی از تعداد مختلفی از مهمانان، از اولویت های طراحی خانه بود.

نشیمن به گستره ی 36 فوت کامل، جوری ساخته شده که با درهای کشویی شیشه ای که از زمین تا سقف در امتداد طول دیوار پشتی کشیده شده اند، حتی بزرگ تر هم حس شود. تمام نمای پشتی لعابی است که فضای داخلی نشیمن را به فضای قابل گسترش حیاط خلوت متصل می کند. از درون نشیمن می توان منظره ی اقیانوس آرام را از بین جرزهای باریک پنجره ها تماشا کرد و در ورای آن درختان فضای حیاط خلوت را نقطه نقطه نشان می دهند.

علاوه بر اتاق نشیمن، خانه اینتنزا شامل یک اتاق غذاخوری، دو اتاق خواب، دو حمام، آشپزخانه و یک اتاق مطالعه است. در تضاد کامل با نشیمن باز و با روح، اتاق مطالعه مخصوصا بسته و بدون هیچ پنجره ای در نظر گرفته شده بود، تا هیچ مزاحمتی از دنیای بیرون پذیرا نباشد.

مقایسه نکردن خانه ی اینتنزا و ایمز کمی دشوار است زیرا که در چنین مجاورت نزدیکی بودن مقایسه ی آن ها را اجتناب ناپذیر می کند. فراتر از طبقه بندی ساختاری مشترک آن ها، هر دو خانه رویکرد کاملا متفاوتی نسبت به کاربرد آن دارند. خانه ی ایمز بیشتر از همه به مانند یک جشن ساختارگرایی است. چارچوب فلزی در تمام سازه در معرض دید است.

در تضادی ظریف خانه ی اینتنزا تقریبا هیچ اشاره مستقیمی به سیستم ساختاریش نمی کند. بیشتر چارچوب پنهان است، با این تاثیر که توجه به فضا و منظره متمرکز است نه خود ساختمان. به نظر می رسد تاثیر سارینان در این طراحی که معماری تر است مسئول بوده و این تلاش مشترک را از کار مستقل خانه ی ایمز در همسایگی، متمایز می کند.

اینتنزا فقط پنج سال بعد از تکمیل آن در 1949 در خانه ی خود زندگی کرد. از آن زمان ساکنین و مالکان مختلفی داشته که هر کدام تغییرات خود را به طرح اصلی اعمال داشته اند. در حالی که همسایه ی آن، خانه ی ایمز، به دفتر مرکزی بنیاد ایمز تبدیل شده، تا به امروز خانه ی اینتنزا همچنان یک منزل خصوصی باقی مانده است.